Arachne, the masterful weaver, spun tales of the gods’ misdeeds. But for weaving the truth, she was met with divine wrath, cruel and unrelenting. 

​

Ο Μύθος της Αράχνης και ο καλλιτέχνης στα απολυταρχικά καθεστώτα

Θεματικός και αισθητικός άξονας και επίκεντρο της αφήγησης είναι ο μύθος της Αράχνης: Πρόκειται για μια ιστορία που βρίσκουμε στο έπος Μεταμορφώσεις του Οβίδιου και ερμηνεύεται ως μια κριτική της λογοκρισίας που επέβαλλε το απολυταρχικό πολίτευμα που εγκαθιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του Οβίδιου:  ο ίδιος ο Οβίδιος, ταυτίζεται με την Αράχνη, καθώς ήταν ένας ποιητής που τόλμησε να κριτικάρει το καθεστώς του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου και τιμωρήθηκε γι’ αυτό με εξορία στον Εύξεινο Πόντο. Το υφαντό της Αράχνης είναι ένα έργο επαναστατικό και αντι-καθεστωτικό, γιατί, μπροστά στην ίδια τη θεά Αθηνά, τολμά να απεικονίσει τα εγκλήματα και τις αδικίες που διέπραξαν οι θεοί εναντίον των ανθρώπων, καταγγέλλοντας έτσι την αλαζονεία της εξουσίας. Συγκεκριμένα, στο υφαντό της απεικονίζονται θεοί που μεταμορφώνονται σε ζώα ή σε ανθρώπους για να εξαπατήσουν και να αποπλανήσουν θνητές και θνητούς. Αυτές οι ιστορίες θεϊκής λαγνείας και βίας εξοργίζουν την Αθηνά, που στο δικό της υφαντό παρουσιάζει μια «καθώς πρέπει» θεώρηση των σχέσεων θεών και ανθρώπων. Στην ταινία η ένταση της φρικτής τιμωρίας της Αράχνης βρίσκει αναλογία σε εικόνες που παραπέμπουν στο ταραγμένο μας παρόν, που παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητο παρά τις φαινομενικές του μεταμορφώσεις.

 

Την περίοδο που διανύουμε τώρα, λόγω μιας παγκόσμιας πρωτόγνωρης κρίσης που περιορίζει κάθε πλευρά της ζωής μας, νιώθουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς να βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση—ανάμεσά τους και τη δυνατότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης, που ήταν πάντα πυλώνας της δημοκρατίας και εν δυνάμει αντίλογος στην εξουσία. Η ταινία εμμέσως αγγίζει αυτό θέμα, με την ποιητική και αλληγορική γλώσσα του καλλιτεχνικού animation.